Krasnoludki -19.05.2020
r.-/wtorek/- propozycje zajęć
TEMATYKA TYGODNIA: MAJOWA ŁĄKA
TEMAT DNIA: Poznajemy owady- motyl
Cele
ogólne: Budzenie zainteresowania życiem małych
zwierząt -
owadów, kształtowanie przyjaznego odnoszenia się do zwierząt. Poznanie
wybranych zwierząt żyjących w naturalnym środowisku (motyle, biedronki,
mrówki), zwrócenie uwagi na ich pożyteczność, przezwyciężanie uprzedzeń i
niechęci. Zapoznanie z cyklem rozwojowym motyla.
I.Witam Was moi Kochani. Na początek zamieniam Was w motyle i potańczcie
do pięknej muzyki Piotra Czajkowskiego „ Walc kwiatów”- naśladowanie sposobu poruszania się motyla zgodnie z muzyką. Poproście Mamusię o apaszkę
lub chustkę z którą będziecie mogli pięknie potańczyć.
https://www.youtube.com/watch?v=eikD0FLBCsc
a teraz nauczcie się krótkiej rymowanki o motylku.
"MOTYL" - Złącz swoje kciuki i machaj palcami
(powstanie motyl). Podczas gdy motyl lata
mów wierszyk:
mów wierszyk:
Motylku, motylku, od chwil już kilku
Latasz wesoło, krążysz w koło.
Usiądź motylku, mój ty pupilku
Na kłosku, włosku lub na małym nosku. Niech motyl wyląduje na nosie dziecka
Latasz wesoło, krążysz w koło.
Usiądź motylku, mój ty pupilku
Na kłosku, włosku lub na małym nosku. Niech motyl wyląduje na nosie dziecka
II.2a Drodzy Rodzice przeczytajcie
dzieciom opowiadanie pt. „Nikt mnie więcej nie zobaczy”- W. Kozłowskiego.
Rozmowa dotycząca treści opowiadania ze szczególnym uwzględnieniem etapów
rozwoju motyla.
„NIKT MNIE WIĘCEJ NIE ZOBACZY”
W. Kozłowski
Gąsienica uważała się za bardzo piękną i nie ominęła ani jednej kropli rosy, żeby się w niej nie przejrzeć.
- Ach, co to za uroda! – szeptała, oglądając ze wszystkich stron swój pospolity pyszczek i wyginając grzbiet, żeby popatrzeć na dwa złociste prążki.
- Szkoda, że nikt nie zwraca na mnie uwagi!
Aż raz zdarzyło się, że po łące chodziła dziewczynka i zbierała kwiaty. Gąsienica czym prędzej wypełzła na największy kwiatek.
Dziewczynka spostrzegła ją i powiedziała:
- Co to za brzydactwo!
- Ach tak! – syknęła obrażona gąsienica.
- Wobec tego nikt, nigdy, nigdzie, za nic na świecie, w żadnym wypadku i w żadnych okolicznościach więcej mnie nie zobaczy! Daję na to słowo honoru, uczciwej gąsienicy! Skoro się dało słowo honoru – należy go dotrzymać, zwłaszcza kiedy się jest gąsienicą. I gąsienica wpełzła na drzewo. Z pnia na sęczek, sęka na gałąź, z gałęzi na gałązkę. Wyciągnęła z pyszczka jedwabną niteczkę i zaczęła się nią owijać. Snuje się niteczka, owija gąsienicę raz, drugi, trzeci, dziesiąty, setny... i wreszcie gąsienica zniknęła w miękkim jedwabnym kokonie.
- Och, jaka jestem zmęczona! – westchnęła – ale owinęłam się znakomicie. W kokonie było ciepło... i nudno. Gąsienica ziewnęła raz, potem drugi i zasnęła. Mijał dzień za dniem. Letni wietrzyk kołysał gałązką, szeleściły cicho liście, a obrażona gąsienica spała i spała.
Obudziła się wreszcie – widocznie słońce musiało mocno dogrzewać, bo w końcu upał był nieznośny.
- Muszę przewietrzyć trochę mój domek! – postanowiła i wyskrobała małe okienko w kokonie.
- Ach, jak pięknie pachną kwiaty, gąsienica wychyliła się nieco – nikt mnie tu wśród listków nie zauważy, co mam sobie żałować powietrza – pomyślała.
Wychyliła się jeszcze troszeczkę, znowu troszeczkę i... wypadła ze swojej kryjówki! Ale zamiast spaść z drzewa na ziemię uniosła się do góry.
I nagle na tej samej łące zobaczyła tę samą dziewczynkę – co za wstyd – pomyślała – że jestem brzydka, to nie moja wina, gorzej że teraz wszyscy będą mnie nazywać kłamczuchą. Dałam słowo honoru, że nikt mnie więcej nie zobaczy i słowa nie dotrzymałam.
Hańba! - Zrozpaczona upadła na trawę. A wtedy nadbiegła dziewczynka i zawołała:
- Ach, jaki piękny!
- Czyżby to o mnie mowa? – szepnęła zdziwiona gąsienica – zdaje się, że o mnie. I wierz tu ludziom! Dziś mówią tak a jutro zupełnie inaczej. Na wszelki wypadek przejrzała się jednak w kropli rosy.
- Cóż to takiego? W lusterku ktoś nieznajomy z długimi, bardzo długimi wąsami.
Wygięła grzbiet. Na grzbiecie są dwa piękne, kolorowe skrzydła!
- Patrzcie, patrzcie stał się cud – jestem motylem!
I kolorowy motylek poszybował wysoko nad łąką, bo przecież on nie dawał motylkowego słowa honoru, że nikt go nie ujrzy.
W. Kozłowski
Gąsienica uważała się za bardzo piękną i nie ominęła ani jednej kropli rosy, żeby się w niej nie przejrzeć.
- Ach, co to za uroda! – szeptała, oglądając ze wszystkich stron swój pospolity pyszczek i wyginając grzbiet, żeby popatrzeć na dwa złociste prążki.
- Szkoda, że nikt nie zwraca na mnie uwagi!
Aż raz zdarzyło się, że po łące chodziła dziewczynka i zbierała kwiaty. Gąsienica czym prędzej wypełzła na największy kwiatek.
Dziewczynka spostrzegła ją i powiedziała:
- Co to za brzydactwo!
- Ach tak! – syknęła obrażona gąsienica.
- Wobec tego nikt, nigdy, nigdzie, za nic na świecie, w żadnym wypadku i w żadnych okolicznościach więcej mnie nie zobaczy! Daję na to słowo honoru, uczciwej gąsienicy! Skoro się dało słowo honoru – należy go dotrzymać, zwłaszcza kiedy się jest gąsienicą. I gąsienica wpełzła na drzewo. Z pnia na sęczek, sęka na gałąź, z gałęzi na gałązkę. Wyciągnęła z pyszczka jedwabną niteczkę i zaczęła się nią owijać. Snuje się niteczka, owija gąsienicę raz, drugi, trzeci, dziesiąty, setny... i wreszcie gąsienica zniknęła w miękkim jedwabnym kokonie.
- Och, jaka jestem zmęczona! – westchnęła – ale owinęłam się znakomicie. W kokonie było ciepło... i nudno. Gąsienica ziewnęła raz, potem drugi i zasnęła. Mijał dzień za dniem. Letni wietrzyk kołysał gałązką, szeleściły cicho liście, a obrażona gąsienica spała i spała.
Obudziła się wreszcie – widocznie słońce musiało mocno dogrzewać, bo w końcu upał był nieznośny.
- Muszę przewietrzyć trochę mój domek! – postanowiła i wyskrobała małe okienko w kokonie.
- Ach, jak pięknie pachną kwiaty, gąsienica wychyliła się nieco – nikt mnie tu wśród listków nie zauważy, co mam sobie żałować powietrza – pomyślała.
Wychyliła się jeszcze troszeczkę, znowu troszeczkę i... wypadła ze swojej kryjówki! Ale zamiast spaść z drzewa na ziemię uniosła się do góry.
I nagle na tej samej łące zobaczyła tę samą dziewczynkę – co za wstyd – pomyślała – że jestem brzydka, to nie moja wina, gorzej że teraz wszyscy będą mnie nazywać kłamczuchą. Dałam słowo honoru, że nikt mnie więcej nie zobaczy i słowa nie dotrzymałam.
Hańba! - Zrozpaczona upadła na trawę. A wtedy nadbiegła dziewczynka i zawołała:
- Ach, jaki piękny!
- Czyżby to o mnie mowa? – szepnęła zdziwiona gąsienica – zdaje się, że o mnie. I wierz tu ludziom! Dziś mówią tak a jutro zupełnie inaczej. Na wszelki wypadek przejrzała się jednak w kropli rosy.
- Cóż to takiego? W lusterku ktoś nieznajomy z długimi, bardzo długimi wąsami.
Wygięła grzbiet. Na grzbiecie są dwa piękne, kolorowe skrzydła!
- Patrzcie, patrzcie stał się cud – jestem motylem!
I kolorowy motylek poszybował wysoko nad łąką, bo przecież on nie dawał motylkowego słowa honoru, że nikt go nie ujrzy.
Po przeczytaniu proszę zadać dzieciom
pytania: Kto występuje w opowiadaniu? Kogo
spotkała gąsienica? Dlaczego gąsienica obraziła się na dziewczynkę? W co przeobraziła
się gąsienica?
Proszę na podstawie ilustracji omówić z
dzieckiem cykl rozwojowy motyla uwzględniając 4 fazy: jaja, gąsienica,
poczwarka, motyl .
2b. Jako utrwalenie tematu proponuje
wykonanie przez dzieci cyklu rozwojowego motyla. Materiały i przebieg wykonania pracy
znajdziecie Państwo na fotografiach. Udanej zabawy. Makaron można pomalować.
Dziecko pracuje samo, jedynie Rodzic może podpisać fazy rozwoju motyla i te napisy traktujemy
jako wyrazy do globalnego czytania.
A na koniec w nagrodę zapraszam na
film „Pszczółka Maja i mała gąsienica”
https://www.youtube.com/watch?v=AX3t7W5qyt8
Serdecznie Was pozdrawiamy. Pani Dorotka i Pani Ela.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz